به قلم: دکتر علیرضا مخبر دزفولی

من به سید ابراهیم رییسی رأی دادم؛ نه به خاطر اینکه سابقه درخشانی در مدیریت های اجرایی داشت، یا سیاستمدار برجسته ای بود؛ یا سیادت داشت… بلکه به خاطر اینکه وقتی انواع تهمت ها را (از شش کلاس درس خواندن، تا استفاده از امکانات آستان قدس رضوی برای انتخابات و…) به او زدند؛ قرمز شد؛ اما توهین نکرد، تلافی نکرد، با آنکه می توانست؛ ولی پیگیری قضایی هم نکرد؛ فقط یک جمله گفت: «خسته نشدید از این همه تهمت؟ در محضر خدا هستید؛ تقوی داشته باشید!»

من برای این جملات، به او رأی دادم. «مملکت داری سخت است!»؛ این جمله امام و رهبر معظم بوده و هست. مملکت داری دل بزرگ می خواهد. صبوری می خواهد. تقوی می خواهد و صداقت و مردم داری… و رییسی شهید، همه این ها را داشت. او اهل نفاق و دروغ و تظاهر و حتی «شعار ویژه ای برای کار رسانه ای»نبود. او هم می توانست آنقدر دراز بکشد؛ تا زخم بستر بگیرد!! اما لحظه ای در رسیدگی به امور مردم درنگ نکرد و بی قرارانه به دنبال حل مشکلات آنها بود.

به شرکت فولاد خوزستان که آمد؛ به همراه مدیرعامل عزیز روی چمن فوتبال به استقبالش رفتیم؛ با هلی کوپتر آمد؛ شاید همان هلی کوپتر لعنتی! که گویی او هم از این همه انرژی سید، بریده بود! با او ناهار خوردیم؛ بله «ناهار»!! کلمه ای که به خاطرش جوک ها ساختند. او هیچ وقت خودش را به چشم رییس جمهور ندید، او یک روحانی سید و ساده و بی پیچیدگی بود که حرفش را هم ساده و بی آلایش می زد. چند ساعتی که با او بودیم در خاطره هر کس که او را دید؛ ثبت شد. به نیکی، به فروتنی، به صداقت، به رفتار کریمانه و محترمانه…

این روزها که حالم خیلی بد است، گاهی با خودم می گویم کاش ندیده بودمت!
یادش به خیر… وقتی روی سن آمفی تئاتر شهید امتی رفت، پیچید سمت بنر تصاویر شهدای معظم فولاد خوزستان. بعضی ها فکر کردند که اشتباهی به آن سمت رفت. رفتند که راهنماییش کنند به سمت تریبون!؛ ولی او راه را مثل همیشه درست رفته بود. با آن ها نجوایی کرد؛ شاید هم گفت: به زودی به شما ملحق می شوم!

او روی سن هم گفت: در جنگ اراده ها کارگران و مدیران شرکت فولاد خوزستان موفق شدند. با همان خوش قلبی بی مهابایش خوشش آمده بود از شعار «ما توانستیم» و چند بار این خشنودی را به زبان آورد… شایسته است از آن سفر بابرکت در شرکت معظم فولاد خوزستان، نماد سازی شود، تا این فروتنی و صداقت، ماندگار شود و الگوی رفتاری همه کسانی که منصبی و موقعیتی دارند.

سید حالا در مسیر آرمیدن در بارگاه ملکوتی کسی است که خودش با صداقت و شهامت می گفت: هرچه دارم از علی ابن موسی الرضا (ع) دارم. خادم الرضا امروز در آغوش امام رئوف (ع) به آرامشی ابدی و شیرین خواهد رسید.

سید! خیلی خسته شدی، از سفرها، از تهمت ها، از طعنه ها… کمی هم استراحت کن!