طاهره نطقی طاهری ـ مدیر‌مسئول

در دنیایی که با سرعتی سرسام‌آور در حال تغییر است، بشر با بحران‌های متعددی روبه‌رو شده است. از فقر و بی‌خانمانی گرفته تا انزوا، بی‌تفاوتی، بحران‌های روانی و شکستن پیوندهای عمیق انسانی، همه و همه نشانه‌هایی از یک بحران فراگیر به نام «گم‌شدن انسانیت» هستند. در این میان، مهربانی نه تنها یک فضیلت اخلاقی، بلکه یک ابزار قدرتمند برای رهایی از این بحران‌ها محسوب می‌شود.

مهربانی، تنها یک کمک مالی یا عمل خیر نیست، بلکه نگاهی عمیق به درد دیگران، گوش دادن به سکوت آن‌ها، و احساس نیازهای پنهانشان است. وقتی یک فرد با وجود مشکلات خود، دستانی گرم به سوی دیگری بگسترد، در واقع چرخه‌ی بی‌خیروی را می‌شکند و شعله‌ی امید را در دل یک انسان خاموش‌شده، دوباره روشن می‌کند. مهربانی واقعی زمانی شکل می‌گیرد که یک عمل خیر به اندازه‌ی یک دلتنگی باشد.

در جوامعی که مهربانی در ساختار فرهنگی آن‌ها جای گرفته، شاهد کاهش قابل توجه تنش‌های اجتماعی، افزایش اعتماد متقابل و تقویت پیوندهای انسانی هستیم. در خانواده، مهربانی زمینه‌ساز صلح درونی و ارتباطات سالم است. در مدرسه، به دانش‌آموزان کمک می‌کند احساس امنیت کنند و رشد کنند. در محل کار، به کاهش استرس و افزایش همکاری کمک می‌کند. در جامعه، می‌تواند پلی بین طبقات مختلف باشد و حس تعلق اجتماعی را تقویت کند.

اما در سال‌های اخیر، با گسترش فضای مجازی، تبلیغات مادی‌گرایانه و تقویت انفرادگی، فرهنگ مهربانی در بسیاری از ابعاد زندگی روزمره کمرنگ شده است. بسیاری از افراد به جای گذاشتن دستی دوست‌داشتنی به سوی دیگران، درگیر رقابت، نگرانی و خودمحوری شده‌اند. این شرایط، بحران‌های روانی و اجتماعی را تشدید کرده و زمینه را برای بروز بیماری‌های روحی، انزوا و بی‌تفاوتی فراهم کرده است.

راهکار این بحران، بازگشت آگاهانه به فرهنگ مهربانی است. این بازگشت نیازمند مشارکت همه‌جانبه‌ی جامعه است: از خانواده و مدرسه گرفته تا رسانه و متولیان سیاست. باید در نظام آموزشی، مفاهیم همدلی و مهربانی جایگاه واقعی خود را پیدا کنند. رسانه‌ها باید با پوشش داستان‌های الهام‌بخش از مهربانی واقعی، فرهنگ‌سازی کنند. دولت و نهادهای خیریه نیز باید با شفافیت و هماهنگی بیشتر، زمینه‌های عملی مهربانی را در جامعه گسترش دهند.

مهربانی، تنها باعث بهبود روابط فردی نمی‌شود، بلکه می‌تواند زمینه‌ساز تحول اجتماعی و روانی در جامعه باشد. وقتی یک کودک بی‌خانمان نگاهی گرم می‌بیند، وقتی یک فرد بیکار دستانی مهربان را می‌گیرد، وقتی یک جوان افسرده، دلی مهربان می‌یابد، چرخه‌ی خشونت، ناامیدی و انزوا شکسته می‌شود.

مهربانی تنها یک احساس نیست، بلکه یک انتخاب است. انتخابی که می‌تواند دنیایی از بحران را به دنیایی از امید تبدیل کند. اگر بشر بخواهد از بحران‌های عمیق امروز فراتر رود، باید بداند که تنها کلید واقعی این گره، در دستان مهربان و دل‌های پاک است.