ناهید نیک‌بین- نویسنده

هرگاه سخن از مراقبتِ سلامت به میان می‌آید، بی‌درنگ تصویری از کادر درمان در ذهن متجلی می‌گردد. نیرویی که در هر شرایط حافظِ سلامتِ جسمی و روحی-روانی افراد جامعه می‌باشند.این یک شعار نیست. در بحران‌هایی همچون: هشت سال جنگ تحمیلی؛ بلایای طبیعی؛ اپیدمی بیماری‌های ویروسی مانند کرونا؛ جنگ ۱۲ روزۀ ایران و اسرائیل، شاهد حضور پرشور و پرثمر این قشر از جامعه در صحنه بوده‌ایم.
دانش؛ هنر؛ تمرکز؛ ایستادگی؛ صبوری؛ دلسوزی؛ برنامه‌ریزی و ازخودگذشتگی در کنار هم جمع شده‌اند در واژه‌ای به نامِ« پرستار».
پرستاران به علت شرایط شغلی، مدام با چالش‌ها و مشکلات مختلف روبرو هستند. قرار گرفتن در معرض بیماری‌های مسری و مواد سمی و خطرناک؛ ارتباط با بیمارانی که درد و جراحات، آنان را کم‌طاقت و بی‌اعصاب کرده‌است و مهم‌تر از همه شیفت‌های طولانی، مشتی از خروار این مشکلات است.
فرآیند پرستاری مبتنی بریک نظریۀ ویژۀ پرستاری است که براساس محیط و جمعیت مورد استفاده، برگزیده می‌شود. پرستاران مانند همۀ انسان‌ها از نظر جسمی و روحی تا حدودی گنجایش دارند و فراتر از این محدوده شکننده و کم توان می‌شوند. فضای بیمارستان، فضایی روح‌انگیز و دلپذیر نمی‌باشد و انرژی منفی به ویژه در بعضی از بخشها محیطی سنگین را به‌وجود آورده‌است. حضور در این فضا به اندازۀکافی طاقت فرسا است، چه برسد به اینکه در این شرایط اضافه بر توان انرژی مصرف شود.
تعداد پرستار به بیمار در بخش عمومی در وضعیت مطلوب ۱ به ۴ است، اما در حالِ حاضر در تعدادی از بخشهای بیمارستان‌‌ها با کمبود نیرو مواجه هستند.
کمبود نیرو و شیفت‌های طولانی و درآمدی که میزانش با تورم موجود در جامعه و نیازهای فرد هماهنگی ندارد، میل و رغبت ماندن در این شغل پراسترس را پایین آورده است، تا جایی که گاه عده‌ای ناچار به ترک کار می‌شوند و به شغل‌های دیگر رو می‌آورند. همچنین کمبود و محدودیت نیروی انسانی در سیستم‌های مراقبت بهداشتی بیشتر کشورها و نیاز جهانی به نیروی پرستاری ، پرستار خسته از کار زیاد و حقوق پایین و امکانات کم را متوجۀ مهاجرت می‌نماید.
گاه طرح‌هایی از طرف وزارت بهداشت در جهت رفاه پرستاران اجرایی می‌شود که بارقۀ امیدی را در دل‌هایشان روشن می‌کند، از جمله طرحِ تعرفه‌گذاری. این طرح به دلیل نو بودن، آزمون و خطاهایی دارد که با مرور زمان کاستی‌ها جبران می‌شود.
ماهیت پراسترس مراقبت‌های بهداشتی، پرستار و کادر درمان را در معرض آسیب‌ها و بیماری‌های گوناگون قرار می‌دهد، در نتیجه ممکن است فرسودگی شغلی و خستگی عاطفی، کارآیی او را پایین بیاورد. پس انتظار می‌رود که دولت و وزارت بهداشت بیشتر و بهتر به سلامت مادی و معنوی متخصصین این حرفه که ارتباط مستقیم با سلامت جامعه دارند، توجه داشته باشند.