امیر‌محمد صالحی ـ خبرنگار
وقتی سایه جنگ بر سر مردم می‌افتد، تنها صدای گلوله‌ها شنیده نمی‌شود؛ بلکه زمزمه‌های ناامنی اقتصادی، نوسان بازارها و تزلزل اعتماد نیز به گوش می‌رسد. جنگ اخیر علیه ایران، هرچند کوتاه‌مدت بود، تنها یک رویداد نظامی نبود، بلکه آزمونی جدی برای تاب‌آوری اقتصاد ملی و مقاومت جامعه در برابر فشارهای خارجی محسوب می‌شد. در این دوره حساس، دشمنان با هدف تضعیف بنیان‌های اقتصادی و روانی کشور، از تمام ابزارهای جنگ روانی و تحریک بازارها بهره بردند. اما نتیجه چه بود؟ اقتصاد ایران، همچون درختی محکم در توفان، نه تنها سقوط نکرد، بلکه ثابت کرد که ظرفیت تحمل و بازیابی دارد.
در شرایط جنگ، نااطمینانی طبیعی است. فعالان اقتصادی، سرمایه‌گذاران و مردم عادی تحت تأثیر اخبار و تحولات، تصمیمات خود را بازبینی می‌کنند. انتظارات تورمی افزایش می‌یابد، تقاضا برای ارز و کالاهای اساسی بالا می‌رود و سرمایه‌گذاری مقطعی کاهش پیدا می‌کند. در همین راستا، در جنگ اخیر شاهد نوسانات محدود در بازارهای مالی و واکنش‌های احتیاطی بخشی از بازیگران اقتصادی بودیم. اما نقطه قوت ایران در این بود که لایه عمیقی از سرمایه‌گذاران واقعی، تولیدکنندگان متعهد و مردمی که به سرزمین خود ایمان دارند، پای ثابتی داشتند. این گروه، با وجود تمام فشارها، از کشور و اقتصادش دست نکشیدند و نشان دادند که عشق به وطن، فراتر از محاسبات مالی لحظه‌ای است.
در مقابل، بخشی از سرمایه‌گذاران با نگرشی فرصت‌طلبانه، در لحظات بحران تمایل به انتقال دارایی به بازارهای “امن” خارجی داشتند. این رفتار قابل پیش‌بینی بود، اما مهم این است که این حرکت جمعی نشد و تأثیر آن محدود به بخش‌های کوچکی از بازار ماند. این موضوع خود نشان‌دهنده بالا بودن سطح اعتماد در بخش‌های کلیدی اقتصاد است.
همچنین، تعطیلی‌های مقطعی و هزینه‌های مدیریت بحران، بر درآمدهای مالیاتی دولت تأثیر گذاشت. اما دولت با بهره‌گیری از منابع داخلی و مدیریت هوشمندانه، از وقوع بحران مالی جدی جلوگیری کرد. این توانمندی، حاصل سال‌ها مقاومت در برابر تحریم‌های ظالمانه و ساختارهای جایگزین اقتصادی است.
نکته شایان توجه این است که ایران بارها در تاریخ اخیر، از جمله در جنگ تحمیلی و دوران تحریم‌های شدید، ثابت کرده که قادر به بازسازی و بازگشت به مسیر توسعه است. این بار نیز، با وجود تمام فشارها، اقتصاد ملی تنها لغزید، نه سقوط کرد. و این، نشانه‌ای از تاب‌آوری است که باید به آن افتخار کرد و بر آن استوار شد.