مسعود یوسفی ـ روزنامه نگار
بازنشسته شدن و بازنشسته بودن در این دوره و زمانه، بسیار دشوار و سهمگین است مگر آنکه با حقوق بالایی بازنشسته شده باشی یا درآمدی از یک ممرّ و محل دیگری داشته باشی که این همه گرانی و تورم را بتوانی تحمل کنی. تازه این در شرایطی است که فقط بخواهی یک زندگی بخور و نمیر داشته باشی وگرنه اگر هزینه های اضافی دیگری مثل بیماری و بدهی و فرزند دانشگاهی و جوان دم بخت و ده ها مشکل دیگر هم داشته باشی که اوضاع بغرنج تر و پیچیده تر می شود. در بسیاری کشورهای دنیا و حتی همین کشورهای همسایه، دوران بازنشستگی زمان استراحت و سفر و تفریح به حساب می آید، اما در ایران خودمان در این دوره، تازه چه کنم چه کنم شروع می شود و کسی که تا دیروز شغلی و درآمد ثابتی داشته است به یکباره هم شغلش را از دست می دهد و هم قسمت عمده ای از درآمدش را و بنابراین ناچار است که حرفه و پیشه ای برای خود دست و پا کند تا کمک خرجش باشد. از طرفی دولت و مسولان بر اساس یک روش جاری در پایان هر سال درصدی را به حقوق شاغلان و بازنشستگان اضافه می کنند تا به اصطلاح سطح دریافتی ها را با سطح تورم مناسب سازی کنند اما هم این درصد بسیار ناچیز است و به هیچ وجه جبران تورم و گرانی های مهارگسیخته را نمی کند و هم اینکه تا بخواهند همین درصد ناچیز را به دست بازنشسته ها برسانند، قیمت ها دوباره و چندباره افزایش پیدا می کنند و در نتیجه این اضافه حقوق ناچیز بازنشستگی هم هیچ افاقه ای نمی کند. این است که بازنشسته باید در یک شغل یا حتی دو یا سه شغل جدید مشغول به کار شود بلکه امور جاری و هزینه های سرسام آور زندگی را به نحوی پوشش بدهد که معمولا اینگونه نمی شود و فرد بازنشسته سر پیری شرمنده خانواده خودش می شود. به امید آنکه به زودی زود مسؤلان با یک اقدام ضربتی و عاجل در رفع مشکلات معیشتی همگان و به خصوص قشر زحمت کش بازنشسته بکوشند و مرهمی بر دل های خسته این عزیزان بگذارند؛ انشااله.