مهران پاک‌بین، معاون بهره‌برداری فولاد خوزستان، در گفت‌وگو با خبرنگار روابط‌عمومی از محدودیت‌های سنگین انرژی، افت سودآوری و ناترازی زنجیره فولاد سخن گفت و تأکید کرد: هر زمان محدودیتی نداشتیم، با همکاری کارکنان توانستیم ظرفیت واحدها را محقق کنیم و حتی در برخی بخش‌ها فراتر از ظرفیت کارخانه تولید داشته باشیم. با این حال، محدودیت‌های انرژی که از سال ۹۹ آغاز شده، هر سال شدیدتر شده و بخشی از تولید هر ساله را نامیسر کرده و زیان انباشته را ایجاد و افزون کرده است.

در بخش دیگری از گفت‌وگو، پاک‌بین در مورد محدودیت‌های انرژی اضافه کرد و گفت: امسال تقریباً در تمام روزها محدودیت برق داشتیم و تنها در فروردین ماه و مهر و آبان محدودیتی اعمال نشد. هرچند که در فروردین نیز بعد از ۱۵ روز نخست، یک دوره ۱۰ روزه محدودیت برق اعمال شد.

معاون بهره‌برداری فولاد خوزستان درباره سودآوری صنعت فولاد، چنین گفت: سال‌های اخیر قیمت گاز و برق به‌ مراتب بیشتر از قیمت شمش افزایش یافته و همین امر موجب شده حاشیه سود فولادسازان تا مقادیری کمتر از ۵ درصد کاهش یابد. در دوره‌هایی از اوج ناترازی حتی حاشیه سود منفی هم ثبت شده و امید شرکت‌های فولادی این است که بتوانند در مجموع تولید سال و در میانگین زیان‌های وارده را جبران کنند.

در توضیح سهم انرژی در هزینه‌های تولید، پاک‌بین گفت: در هیچ کجای دنیا سهم انرژی در هزینه‌های تولید فولاد ۳۰ درصد نیست. اما امروز در فولاد خوزستان و دیگر شرکت‌های مشابه سهم هزینه انرژی از ۳۰ درصد فراتر رفته است. از طرفی سایر هزینه‌ها نیز روند افزایشی داشته و فشار مضاعفی به صنعت فولاد وارد کرده است. اصلاح سیاست‌گذاری انرژی برای ادامه حیات رقابتی صنعت ضروری است.

در بخش دیگری از گفت‌وگو، زمانی که بحث مواد اولیه و سنگ‌آهن مطرح شد، پاک‌بین خاطرنشان کرد: شمش به‌ هیچ‌ وجه محصول خام نیست، بلکه محصول میانی و موتور محرک صنعت فولاد است. از طرفی در شرایطی که فولادسازان داخل با محدودیت تأمین سنگ‌آهن روبه‌رو هستند، حجم زیادی از سنگ‌آهن از بنادر کشور صادر می‌شود؛ رقمی بسیار بالاتر از نیاز فولادسازان بزرگی مانند فولاد خوزستان. این وضعیت نتیجه ناترازی زنجیره و کاهش نقدینگی در کل صنعت است.

درباره راهکار بازگشت زنجیره فولاد به وضعیت مطلوب، معاون بهره‌برداری تأکید کرد: این موضوع بدون تزریق نقدینگی و حمایت‌های جدی ممکن نیست. تصمیم‌گیران حوزه صنعت باید شرایط فعلی را درک کنند و سیاست‌هایی اتخاذ شود که تولید دوباره فعال و پایدار شود. باید صدای صنعتگران شنیده شود؛ صدایی که از کف کارخانه‌ها بلند شده و می‌تواند مبنای تصمیم‌سازی درست باشد.