امیر‌محمد صالحی ـ خبرنگار

نظام سلامت جهانی امروز درگیر یک بحران چندبعدی است که ریشه عمیق آن در تغییرات اقلیمی، تحولات جمعیتی، ناآرامی‌های ژئوپلیتیکی و البته کاهش منابع مالی نهفته است. پس از همه‌گیری کووید-۱۹ که ضعف‌های زیادی در سیستم‌های سلامت آشکار کرد، شاهد بازگشت به الگوهای قدیمی و کاهش اعتبارات لازم برای مدیریت بحران‌های آینده هستیم.

بر اساس آخرین تحلیل‌ها، بودجه‌های اختصاص داده شده به سلامت عمومی در سطح جهان با کاهش قابل توجهی مواجه شده‌اند. این کاهش علاوه بر تضعیف برنامه‌های توسعه سلامت، مانع از پیشرفت در حوزه‌هایی مانند کاهش مرگ‌ومیر مادران و کودکان و همچنین افزایش امید به زندگی شده است. هم‌زمان، چالش‌های جدیدی مانند تغییرات اقلیمی، رشد بیماری‌های غیر واگیر، پیری جمعیت و تنش‌های بین‌المللی فشار مضاعفی را بر نظام سلامت وارد کرده‌اند.

در حالی که دهه‌ها دستاورد در حوزه سلامت جهانی به دست آمده بود، شرایط فعلی این موفقیت‌ها را در معرض خطر جدی قرار داده است. کاهش حمایت‌های مالی، ضعف در مدیریت منابع و عدم هماهنگی بین کشورها، سبکی از ناکارآمدی را در نظام سلامت به وجود آورده است که دیگر قادر به مقابله مؤثر با بحران‌های ناگهانی نیست.

با این وجود، راه‌حل‌هایی چون استفاده از مدل‌های مالی ترکیبی، بهره‌گیری از فناوری‌های دیجیتال و انعطاف‌پذیری در سیستم‌های بیمه سلامت، می‌تواند به تأمین مالی پایدار کمک کند. بازتولید این رویکردها در سطح جهانی نیازمند همکاری گسترده‌ای از سوی دولت‌ها، بخش خصوصی و سازمان‌های بین‌المللی است.

اما بدون شفافیت، حکمرانی خوب و مشارکت جامعه در تصمیم‌گیری، هیچ رویکردی نخواهد توانست بحران فعلی را حل کند. مدیریت صحیح منابع، اختصاص منابع مالی بر اساس اولویت‌های واقعی و ایجاد سامانه‌های کارآمد نظارتی، الزاماتی هستند که بدون آنها، هیچ نظام سلامتی نمی‌تواند به پایداری دست یابد.

در نهایت، بحران سلامت جهانی تنها با همکاری گسترده دولت‌ها، بخش خصوصی و سازمان‌های بین‌المللی و با رویکردی بلندمدت قابل مدیریت خواهد بود. سلامت نه تنها مسئله‌ای پزشکی است، بلکه ستونی اساسی در پایداری امنیت، عدالت و رفاه اجتماعی است. اگر این موضوع به درستی مورد توجه قرار نگیرد، نسل‌های آینده با چالش‌هایی روبرو خواهند شد که ممکن است دیگر قابل کنترل نباشند.