با افت شدید ذخایر سدها و کاهش ۳۹ درصدی ورودی آب، تنها ۳۳ درصد از ظرفیت مخازن کشور پر است. این رقم نویدبخش بحرانی عمیق است. بی‌آبی دیگر تهدید فردی نیست؛ فاجعه‌ای است جمعی که منتظر همه ماست.

به گزارش کیوسک‌خبر، سال ششم از دوره خشکسالی پیاپی در ایران به پایان می‌رسد و نشانه‌های بهبودی در افق دیده نمی‌شود. بر اساس آخرین آمار وزارت نیرو، وضعیت ذخایر آبی کشور به مرحله بحرانی رسیده است: تنها ۱۷ میلیارد و ۲۱۰ میلیون مترمکعب آب در سدها باقی مانده که نسبت به ۲۲ میلیارد و ۹۲۰ میلیون مترمکعب در مدت مشابه سال گذشته، افتی معادل ۲۵ درصد را نشان می‌دهد. این یعنی بیش از دو سوم ظرفیت سدهای کشور خالی است.

ورودی آب به سدها در سال آبی جاری «از مهرماه تا ۱۳ آبان» تنها به یک میلیارد و ۳۵۰ میلیون مترمکعب رسیده، رقمی که در مقایسه با دو میلیارد و ۱۹۰ میلیون مترمکعب سال قبل، کاهشی ۳۹ درصدی را رقم زده. در همین بازه، خروجی سدها نیز با افت ۲۶ درصدی به دو میلیارد و ۷۹۰ میلیون مترمکعب رسیده که نشان از کاهش تأمین آب برای مصارف کشاورزی، صنعت و شرب دارد.

در سطح استانی، تصویر نگران‌کننده‌تری خلق شده است. ۲۸ استان از ۳۱ استان کشور در وضعیت نامطلوب بارش قرار دارند. در ۲۰ استان هیچ بارندگی معناداری ثبت نشده و در هشت استان باقی‌مانده، بارش‌ها به حدی محدود بوده که تأثیری بر ذخایر آبی نداشته‌اند. حتی مناطق ساحلی شمالی که سنتاً پربارش بودند — گیلان، مازندران و گلستان — امسال بارش‌های خود را به میزان قابل توجهی از دست داده‌اند.

میانگین بارش کشور از آغاز سال آبی تنها ۳.۴ میلی‌متر بوده، در حالی که میانگین بلندمدت ۱۴.۸ میلی‌متر و رقم سال گذشته ۱۴.۵ میلی‌متر بود. این شکاف عظیم، نشان از تغییر الگوهای آب‌وهوایی و تشدید بحران محیط زیستی دارد.

سدهای مهمی در استان‌های تهران، اصفهان، قم، کرمان، خراسان رضوی و زنجان به حجم مرده نزدیک شده‌اند، حالتی که در آن آب به اندازه‌ای کم است که دیگر قابلیت خروج طبیعی یا استفاده عملیاتی ندارد. در این شرایط، مدیریت مصرف نه یک انتخاب، که ضرورتی حیاتی است.

خبر نگران‌کننده این است که بی‌آبی دیگر مختص مناطق خشک یا شهرهای کوچک نیست؛ این فاجعه به مرکز قدرت، اقتصاد و جمعیت کشور نفوذ کرده است. بدون صرفه‌جویی گسترده در مصرف خانگی، کشاورزی و صنعت، بحران به سرعت تشدید خواهد شد.

وقت آن رسیده که هر شهروند، هر کسب‌وکار و هر بخش دولتی پاسخگویی خود را نسبت به منابع آبی نشان دهند. اگر اکنون حرکت نکنیم، فردایی در انتظار ماست که در آن نه تنها کشت‌ها خشک می‌شوند، بلکه زندگی شهری نیز به چالش کشیده می‌شود.

صرفاً یک سؤال باقی مانده: آیا هنوز فرصت داریم؟